ظروف یکبار مصرف گیاهی - به زیست

آیا بازیافت کردن به محیط زیست کمک می‌کند یا در واقع اتلاف وقت است؟

«باید بازیافت کنیم» اصطلاحی تکراری که ما اخیرا از بسیاری از مقامات دولتی شنیده ایم. برای خیلی از مسئولین، بازیافت بیشتر موضوعی اخلاقی است تا تحلیلِ هزینه و فایده. در حقیقت بقای جنبش بازیافت به عواملی چون یارانه‌های مداوم، آموزش، تبلیغات و خط مشی‌های مربوطه بستگی دارد. در کشور انگلستان، هر خانوار حدود یک تن زباله در سال تولید می‌کند که این مقدار رو به افزایش است. متداول‌ترین مواد قابل بازیافت عبارتند از: کاغذ، پلاستیک، شیشه و فلز. در حقیقت، با تفکیک زباله‌هایمان بر این باور هستیم که به جامعه و محیط زیست کمک می کنیم.

آیا ما واقعا کمک می‌کنیم یا زمان خود را هدر می دهیم؟

یکی از اهداف اصلی جنبش بازیافت این بود که بحران احتمالی را از بین ببرد چرا که فضای دیگری برای دفن زباله‌ها وجود ندارد. لیکن بدلیل اینکه مواد بیشتری به لیست قابل بازیافت اضافه شده است این روند گرانتر از حد انتظار برآورد می شود. عملیات بازیافت به خودی خود سازگار با محیط زیست نیست زیرا در طی این پروسه، کامیون های بیشتری در جاده‌ها حرکت می کنند و خود تسهیلات کمپوست باعث به وجود آمدن بوی بد و آفات نیز می شود. علاوه بر این، قیمت مواد قابل بازیافتی به دلیل کاهش قیمت نفت و کاهش تقاضای خارج از کشور کاهش یافته است.

حال ما باید از خودمان بپرسیم که هدف از این کار چیست؟

برای جبران اثر گلخانه‌ای پرواز دو طرفه مسافری از نیویورک به لندن ، ما بایستی تقریبا 40،000 بطری پلاستیکی بازیافت کنیم. اگراین مسافر با پرواز کلاس تجاری یا کلاس اول مسافرت کند که هر مسافر فضای بیشتری را اشغال می‌کند، این رقم به 100،000 بطری می‌رسد. مزیت اصلی بازیافت بدون شک کاهش میزان انتشار کربن و گازهای گلخانه‌ای است زیرا ما نیاز به تولید محصولات جدید را کاهش می دهیم و از این رو، عملیاتی چون استخراج معدن، حفاری و قطع درختان کاهش می‌‌یابد. در واقع شاید به همین دلیل است که شهردار نیویورک بیل دی‌بلاسیو اعلام کرد که تا سال 2030، شهر نیویورک دیگر هیچ زباله‌ای را به محل دفن زباله نخواهد فرستاد. او گفت : »اگر می‌خواهیم زمین را حفظ کنیم، راهش همین است«و همچنین اضافه کرد که نیویورک در حرکت به سوی سیاست «بدون دورریختنی« به سان‌فرانسیسکو، سیاتل و شهرهای دیگر ملحق خواهد شد؛ چیزی که نیازمندِ سطحِ بی‌سابقه‌ای از بازیافت است.

اما چقدر این کار متفاوت است؟ در اینجا چندین چشم انداز موجود است:

طبق برآورد آژانس حفاظت از محیط زیست، بیش از 90 درصد کاهش گازهای گلخانه‌ای تنها از چند ماده است. این مواد شامل کاغذ، مقوا و و فلزاتی چون آلومینیوم در قوطی‌های نوشیدنی‌ می باشد. بازیافت یک تن فلز یا کاغذ باعث صرفه جویی در تولید حدود سه تن دی اکسید کربن می شود. این در حالی‌ است که بازیافت یک تن پلاستیک می تواند باعث صرفه جویی‌ فقط کمی بیش از یک تن دی اکسید کربن شود. همچنین یک تن مواد غذایی کمی کمتر از یک تن ذخیره می کند. در مورد شیشه، شما باید سه تن بازیافت کنید تا به کاهش یک تن از گازهای گلخانه‌ای کمک کنید. جالب است که بدانید که برای صرفه جویی‌ یک تن دی اکسید کربن نیاز به فضایی با گنجایش 20 تن زباله خواهید داشت. پس بهتر است که در مصرف کاغذ و آلومینیوم صرفه جویی‌ بیشتری داشته باشیم.

راهکار‌های رسیدن به یک جامعه پایدار و دوستدار محیط زیست چیست؟

از استراتژی های ساده ای چون خرید ظروف گیاهی شروع کنید. ظروف یک بار مصرف گیاهی نه تنها زیست تخریب پذیر هستند بلکه با کیفیت و با دوام نیز بوده و در شرایط مناسب (دما، رطوبت و حضور میکروب ها)، تا 6 ماه در طبیعت تجزیه می شوند. می باشند. همچنین، از کاغذ‌های بازیافت شده، دستمال کاغذی ‌های بدون مواد سفید استفاده کنید. برای کاهش مصرف انرژی نیز می توانید تا حد ممکن از لوازمی مانند لامپ های کم مصرف استفاده کنید.

فرایند بازیافت مهم است و نقش بسیار مهمی‌ را در توسعه پایدار ایفا می‌کند. لیکن از انرژی و منابع استفاده می‌کند. از این رو یک هزینه خالص زیست محیطی‌ در نظر گرفته می شود. بسیاری از محصولاتی که ما گمان می‌کنیم که » بازیافتی« هستند در واقع »بی‌ رویه« می باشند و حتی پس از بازیافت، ما کماکان با کیسه‌های زباله در سطل آشغال مان مواجه هستیم. در انگلستان هر خانوار سالانه یک تن زباله در سال تولید می‌کند که در مجموع به 27 میلیون تن می‌رسد.

چگونه می توانیم همزمان زباله داشته باشیم و در عین حال با محیط زیست سازگار باشیم؟

صرف نظر از جستجوی محصولاتی که بازیافت می شوند سه راه دیگر نیز وجود دارد:

1. استفاده از محصولاتی که می توانند مجددا مورد استفاده قرار گیرند. برای مثال استفاده از ظروف نگهداری شیرینی جات، کیک‌ها و غیره و برای مصارف دیگر، استفاده از کیسه‌های خرید قابل استفاده مجدد.
2. با راه اندازی مکانی برای کمپوست کردن پسماند هایمان در حیاط خلوتمان که در آن دستمال کاغذی، پوسته‌های تخم مرغ‌ها و غیره تبدیل به هوموس می شوند.
3. مطمئن باشید که زباله‌های شما سازگار با محیط زیست است. این امر تنها در صورتی‌ امکان پذیر است که از محصولات زیست تخریب پذیر و کمپوست استفاده کنیم.
   این محصولات شامل ظروف یکبار مصرف گیاهی ، دستمال مرطوب، مواد پاک کننده و سایر مواردی که روزانه در مقیاسی قابل توجه توسط خانوار‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد می‌باشد.

بسیاری از ظروف یکبار مصرف از فوم ساخته شده یا پوشیده شده از پلاستیک می باشند که هر دوی آنها نه تنها سمی بوده و برای سلامت انسان مضر می‌باشد، بلکه منجر به تولید زباله‌های سمی نیز می شوند. علاوه بر این، ظروف یکبار مصرف پلاستیکی تنها یک بار قابل مصرف می باشند و پس از آن تبدیل به زباله می شوند. از آنجایی که این ظروف زیست تخریب پذیر نیستند، آن‌ها هرگز تجزیه نشده و از بین نمی روند. در نتیجه در مرکز دفن زباله دائماً اضافه شده و محیط زیست را آلوده می کنند. یک محصول زیست تخریب پذیر به سرعت تجزیه می شود و کمپوست آن تبدیل به یک محصول جانبی می شود که غنی از مواد معدنی است مانند مالچ‌ها که برای باغبانی ایده ال هستند.

ظروف یکبار مصرف گیاهی به زیست ، کاملا زیست تخریب پذیر بوده و از منابع تجزیه پذیر تشکیل یافته است. این ظروف در شرایط صحیح (دما، رطوبت و حضور میکروب) تا شش ماه پس از رها شدن در طبیعت تجزیه می شوند. همچنین این ظروف عاری از هرگونه اثرات مضر مواد پلاستیکی و شیمیایی حتی هنگام تماس با غذای داغ بوده، تا سه با قابل استفاده مجدد بوده و قابل استفاده در ماکرویو و فریزر نیز می باشند. علاوه بر این، این ظروف در فرایند تولید انرژی کمتری را مصرف می کنند.

ظروف نشاسته ذرت چگونه تولید می شوند؟

ذرت در مرحله اول به آرد و نشاسته تبدیل می شود. سپس نشاسته ذرت به همراه سایر مواد افزودنی و مقدار کمی پلی پروپیلن (PP) در میکسر‌های با دور بالا به صورت کامپاند یکنواخت درآمده و پس از آن در دستگاه اکسترودر به گرانول گیاهی تبدیل می شود. در مرحله بعد، گرانول به صورت ورق گیاهی درآمده و در نهایت در دستگاه‌های مختلف فرمینگ تبدیل به ظروف گیاهی در اشکال مختلف می شوند. PP جهت مقاوم نمودن ظروف در مقابل اب وحرارت اضافه می شود. پلی پروپیلن جذب نشاسته ذرت شده و در نتیجه بطور کامل همراه با نشاسته تجزیه خواهد گردید.

خرید ظروف گیاهی به مصرف کنندگان این فرصت را می دهد تا از محیط زیست خود حفاظت کنند و به سلامتی‌ خود آسیبی نرسانند.

کربن خنثی به چه معنی‌ است؟

کربن خنثی در حقیقت به میزان دی اکسید کربن خالص منتشر شده در اتمسفر هنگام سوزاندن مواد اطلاق می شود. سوزاندن این مواد می تواند میزان گاز کربن منتشر شده را از طریق دی اکسید کربن ذخیره شده در طول چرخه زندگی آنها را جبران کند. به عبارت دیگر آنها » کربن خنثی «یا »کربن صفر« هستند و در مجموع بار کربن را کاهش می دهند.

بیو پلاستیک‌ها مانند ظروف یکبار مصرف گیاهی ، کربن خنثی هستند حتی زمانی که سوزاندن آن‌ها باعث آزاد شدن دی اکسید کربن می شود. چگونه این امر میسر میشود؟ کربن موجود در بیو پلاستیک‌ها از فتو سنتز به وجود می آید که در آن دی اکسید کربن اتمسفر توسط گیاه ذخیره شده و به گلوکز تبدیل می شود. سپس گلوکز می تواند به ملکول‌های پیچیده تری مانند قند ها، نشاسته ها، روغن‌ها و پروتئین‌ها تبدیل شود. شکر‌ها و نشاسته‌ها به آسانی‌ به بیواتانول یا اسید لاکتیک‌ها تبدیل می شوند در حالی‌ که روغن‌ها به بیودیزل تبدیل می شوند. بنابراین کربن از اتمسفر خارج، برای چندین ماه در گیاه ذخیره شده و پس از احتراق سوخت‌های زیستی‌ دو مرتبه به اتمسفر باز گردانیده می شود. به ازای هر گرم دی اکسید کربن آزاد شده حاصل از احتراق یک بیو پلاستیک، چندین ماه پیش از طریق فتو سنتز یک گرم از اتمسفر حذف شده است. این تعادل کامل نشان دهنده این است که بیو پلاستیک‌ها مانند ظروف یک بار مصرف گیاهی کربن خنثی می باشند.

همچنین اصطلاح »کربن خنثی«می تواند برای توصیف انرژی که منجر به انتشار دی اکسید کربن نمی‌شود نیز اطلاق شود. به عنوان مثال، پنل‌های خورشیدی، توربین‌های بادی و آبی، که برق را بدون انتشار دی اکسید کربن آزاد می کنند.

گاهی اوقات برخی‌ شرکت‌ها یا سازمان‌ها برای جبران دی اکسید کربن آزاد شده از سوخت‌های فسیلی، درخت می کارند. این کار صرفا کربن خنثی محسوب نمی‌شود چرا که این نوع اندازه گیری کوتاه مدتی برای کربن فسیلی در اتمسفر آزاد شده و در درخت محبوس شده می باشد. برای اینکه عملی کاملا کربن خنثی محسوب شود، کربن باید تا میلیون‌ها سال در جایی‌ محبوس باشد. درخت‌ها فقط تا چند صد سال می توانند زندگی‌ کنند. پس از اینکه آن‌ها پوسیده شده و یا سوزانیده می شوند، کربن دو مرتبه به اتمسفر باز گردانیده می شود. هر چند ما هیچ راهی‌ برای دانستن اینکه آیا مردم در آینده قادر به نگهداری دوباره از درختان به هدف حبس کردن کربن خواهند داشت را نداریم.

به طور خلاصه، حرکت به سوی داشتن جامعه‌ای که کربن خنثی باشد، پروسه‌ای زمان بر است. مردم می توانند با استفاده از خرید ظروف گیاهی که نوعی بیوپلاستیک محسوب می شود و یا استفاده از انرژی‌های جایگزین به سمت داشتن جامعه‌ای کربن خنثی بروند. در مواردی که اجتناب از مصرف سوخت‌های فسیلی غیر ممکن است، مردم می توانند بر راندمان تمرکز کنند تا مصرف سوخت فسیلی خود را به کمترین حد برسانند و هنگامی که سوخت‌های زیستی‌ موجود و در دسترس باشند، از آنها استفاده کنند. این امر باعث میشود تا تاثیری روی میزان کربن موجود در اتمسفر نداشته باشند، به عبارتی آنها را به داشتن جامعه کربن خنثی نزدیک تر می‌کند.